Es geht los!!!

Vandaag was het eindelijk zo ver: ‘Project Cambodja’ is eindelijk van start gegaan \o/
En een enerverende dag (of eigenlijk twee dagen) is het geworden!

Het begon ’s ochtends vroeg met mijn wekker, die al om iets na vijven stennis stond te schoppen. Vervolgens met pa en ma door de dichte mist naar Schiphol gereden, alwaar de hele onderneming al bijna de soep inliep nog voordat het van start was gegaan. Ik was namelijk weer eens fashionably late (over de oorzaken zal ik verder niet uitweiden): ik bleek de laatste te zijn die nog aan boord moest, dus dat kon maar een ding betekenen: rennen! Nu is je moeten haasten sowieso al niet leuk, maar als je dan ook nog eens een halve marathon moet afleggen om bij de juiste gate te komen, en dat terwijl een omroeper je voortdurend duidelijk maakt dat je toch echt moet opschieten (want anders…!), dan is dat niet de meest ontspannen manier om een reis te starten.

Ondanks een paar vuile blikken van een deel van het cabinepersoneel was ik uiteindelijk gelukkig nog net op tijd. En nadat ik weer enigszins op adem was gekomen zou het verder gewoon een prima vlucht worden. Wel erg lang – bijna 13 uur non-stop in een ondanks agressief ingestelde airco toch ruftende cabine zitten zal nooit mijn hobby worden – maar daar staat tegenover dat Singapore Airways de zaken prima op orde heeft: het eten was heel behoorlijk (op meer hoef je volgens mij ook niet te hopen in een vliegtuig), de stoel redelijk ruim en comfortabel, en het inflight entertainment system voorzien van voldoende films en series om je tijdens een retourtje Saturnus happy te houden. Zo hebben onder andere Inception en The Expendables mij geholpen de nodige uurtjes te doden.

Na aankomst op Changi Airport in Singapore leek alles prima op schema te liggen: de overstaptijd vulde ik met benen strekken en wat blog-tekst op mijn nieuwe laptopje kloppen, ondersteund door een emmer Starbucks capucchino en een asbak. Na iets meer dan twee uur zat ik weer in het vliegtuig, klaar voor de laatste etappe, de 2 uur durende vlucht naar Phnom Penh. Kat in bakkie zou je zeggen, maar niets was minder waar. Na een half uur dom op de startbaan te hebben gestaan mocht iedereen het vliegtuig weer uit: toestel kaputt! Vervolgens duurde het ruim een uur alvorens werd besloten dat er toch maar een nieuwe kist aan te pas moest komen. Deze moest vervolgens nog worden klaargemaakt voor gebruik, en nog eens twee uur later, tegen een uur of elf lokale tijd (in plaats van de geplande 8:15 uur) stond de nieuwe kist klaar om op te stijgen.

Een eerste blik op Cambodja vanaf een paar duizend meter hoogte: een stuk minder groen dan ik had verwacht (vanwege het droge seizoen)

Twee uur later was het dan eindelijk zo ver: eindelijk veilig en wel in Phnom Penh geland. Duurde ruim drie uur langer dan de bedoeling was, maar dat hoort er ook bij. Gelukkig leverde de paspoort- en visumcontrole geen problemen op, en stond er ook al een tuk-tuk op me wachten. Na bijna 24 uur in kunstmatige lucht te verblijven was de drie kwartier durende rit naar het Seametrey-compound echt heerlijk: zo’n 30 graden, een lekker briesje, de eerste indrukken van Phnom Penh: helemaal goed!!!

En nu zit ik dan eindelijk op het balkon van het guesthouse waar de vrijwilligers verblijven (er zijn er op dit moment zes, mezelf meegerekend, en daar komen de komende dagen nog een paar bij), met een glas verse cocusmelk en een dragonfruit voor me om het vitaminepeil weer wat op te krikken. Een dezer dagen zal ik wel even wat plaatsen over het complex, dat bestaat uit een guesthouse voor de vrijwilligers, een commercieel guesthouse, een privaat appartement, een zwembad en een school, maar nu even niet: hier in Cambodja is het nu Feierabend!!!